In de Tibetaanse wereld

Het is lastig om Shangri La te verlaten. Eigenlijk is het er wel ok. De eerste rit is nog vrij gemakkelijk. Het lijkt alsof je een nieuw land binnenfietst. Ben nu dus in de provincie Sichuan. De Tibetaanse cultuur overheerst en overal zijn gebedsvlaggen. Ik slaap de eerste nacht bij een wegrestaurant in een koude kamer en mijn waterflessen bevriezen. De volgende morgen begint de beklimming naar 4300 meter. De weg is ongelooflijk slecht. Keien en gaten en wasbord en zand waar je in wegzakt. Het uitzicht boven maakt veel goed. Het is echt wennen op deze hoogte, vooral het ademhalen is lastig. De benen willen wel. Het volgende plaatsje is niet meer te halen en ik ben dus genoodzaakt mijn tent op te zetten. Langs de beroerde weg zijn weinig goede kampeerplekjes te vinden. Zet mijn tent dus maar op vlak bij de afgrond. Ik kook noodles en lig snel in de slaapzak. Heb het 's nachts niet heel erg koud. Kamperen is dus te doen! De volgende dag zit ik er een beetje doorheen. De weg blijft slecht en de afdaling is erg koud. Besluit in Xiangcheng een dagje te blijven. De volgende dag is het weer klimmen. Ik rij omhoog naar 4700 meter. Nog even dalen en ik ben in Sumdo. Ik kom verkleumd aan bij een hotelletje. Eerst maar even opwarmen bij het fornuis. De tibetanen zijn vriendelijk. De taal-barierre is echt heel erg groot en een fatsoenlijke conversatie zit er niet in. Merk wel dat roken verbroederd, handig hulpmiddel om een blijk van waardering te geven. Na Sumdo is het nog 2 dagen fietsen naar Litang. Geen zware beklimmingen en ik fiets over een prachtige hoogvlakte met de felle zon op mijn hoofd. Gisteren samen gegeten en gedronken met de politie. Dat Baiju is erg koppig. Soort jenever, en je glas wordt steeds weer bijgevuld. Een chinees was zo lam dat hij steeds van zijn stoel viel! Leuke ervaring maar het fietsen ging vandaag wat minder. Ben nu dus in Litang en ga de komende dagen verder om de noord. Hoop voor jullie dat het daar weer een beetje lente wordt!